اثر مکمل کوآنزیم q10 بر بیان ژن سرکوب کننده توموری p53 و وضیعت آنتی اکسیدانی در مدل موش یائسه مردانه

مردان با افزایش سن دچار کاهش فیزیولوژیکی از سطوح آندروژنهای بیو اکتیو به خصوص تستسترون می گردند. این کاهش می تواند منجر به استرس اکسیداتیو و نقص درmrna و پروتئین p53 بگردد که به طور بالقوه ای باعث از بین رفتن تنظیم چرخه سلولی، ترمیم dna، آپوپتوز و عدم تعادل پیشرونده ی پاسخهای ایمنی تحت عنوان پیری ایمنی می شود. کوآنزیم q10 که به عنوان یک آنتی اکسیدان قوی شناخته شده است می تواند تاثیرات مطلوبی را روی کاهش استرس اکسیداتیو و استعداد بروز پیری ایمنی در مردان مسن داشته باشد. به منظور بررسی اینکه آیا نقص تستسترون بیان ژن p53 و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی را تغییر می دهد و اینکه آیا q10 می تواند تاثیری بر این تغییرات داشته باشد یا نه ما جیره ی غذایی تکمیلی همراه با سه سطح متفاوت از q10 را به مدل موشهای یائسه مردانه خوراندیم و سپس بیان نسبی ژن p53 در لوکوسیتهای خون و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی در پلاسما را مورد سنجش قرار دادیم. سی و شش عدد موش نر بالغ با نژاد nmri با میانگین سن 2 ماه و وزن بدنی30 گرم در شرایط استاندارد و دسترسی آزاد به آب و غذا به مدت 2 هفته نگهداری شدند. پس از گذراندن دوره ی زمانی به منظور سازگاری، 24 موش به طور دو طرفه اخته شدند و 12 موش تحت استرس جراحی قرار گرفتند. موشها به طور تصادفی به شش گروه شامل کنترل دریافت کننده جیره ی غذایی معمول (nc)، موشهای عادی دریافت کننده 125 میلی گرم در کیلوگرم در روز از q10 به همراه جیره معمول (c125)، گروه اخته شده جانبی دریافت کننده جیره ی غذایی معمول (box)، و سه گروه اخته شده دیگر تحت عناوین box125،box250 و box500 دریافت کننده به ترتیب 250،125 و 500 میلی گرم در کیلوگرم در روز از q10 به همراه جیره ی غذایی معمول تقسیم شدند. پس از 96 روز، نمونه های خون توسط سوراخ کردن قلب جمع آوری شد و پلاسمای جدا شده تا زمان استفاده در°c 20- نگهداری شد. رونوشتهای mrna از p53 در گلبولهای سفید توسط pcr نسبی در زمان واقعی سنجیده شدند، به طور خلاصه rna تام توسط کیت( thermo scientific, england) استخراج شد و سپس با استفاده از کیت (bioneer, germany) به cdna تبدیل شد. فرایند pcr با استفاده از دستورات کیت (ampliqon, denmark) انجام گرفت و بیان نهایی ژن به صورت نسبتی از بیان ژن ?-actin محاسبه شد. تستسترون (ng/ml) و استروژن (?g/ml) به روش الایزا توسط کیتهای بیوشیمیایی اندازه گیری شدند در حالی که ظرفیت تام آنتی اکسیدانی پلاسما به روش dpph مورد سنجش قرار گرفت. بیان نسبی p53 در گروه box نسبت به گروه nc به طور غیر معنی داری کاهش یافت (p>0.05)، در حالی که بیان آن در گروه های اخته شده دریافت کننده q10 افزایش یافت به طوری که در گروه box500 به حد معنی داری رسید (p<0.05). به علاوه بیان نسبی p53 در گروه c125 به طور غیر قابل منتظره ای در مقایسه با گروه nc کاهش یافت .(p<0.05) سطوح تستسترون در گروه box در مقایسه با nc به طور غیرمعنی دار کاهش یافت در حالی که میزان استروژن در این گروه در مقایسه با nc به طور غیر معنی دار افزایش یافت (p>0.05). ظرفیت تام آنتی اکسیدانی پلاسما در گروه box در مقایسه با گروه nc به طور غیر معنی دار کاهش یافت (p>0.05) در حالی که این مقدار در گروه های اخته شده دریافت کننده دز های متفاوت از q10 در مقایسه با گروه nc به طور معنی داری افزایش یافت (p<0.05). در مجموع، نتایج نشان داد که برداشتن گنادها و لذا کاهش تستسترون موجب کاهش نسبی در رونوشتهای mrna، p53 در لوکوسیتهای خون محیطی گردید . جیره ی تکمیلی q10 بیان نسبی ژن p53 در لوکوسیتهای خون محیطی و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی پلاسما را افزایش داد، بنابرین q10 می تواند در شکل گرفتن نوعی حفاظت متراکم و قوی در برابر گونه های فعال اکسیژنی و دیگر فاکتورهای آسیب رساننده dna ناشی از عدم تعادل استروئیدی پس از اختگی مفید باشد و احتمالا استعداد بروز پیری ایمنی در مردان مسن را کاهش دهد.